Jean (d’Ooupilieïro) et Morgorido (de Sonto-Fé)

Largentièro

Chonsou — air de Castibelza

En onen querre uno charjo de broundo,

              De bouon moti,

Sounjave en paou aux uels blus de mo bloundo ;

              Sans vous menti,

Oourio beïla mo vesto de bourreto,

              Moun osenou,

Per un cop d’uel de lo bello drouléto,

              Per un poutou.

 

Perqué sous pas lou morquis d’ooupilieïro ?

              Sans maï torda,

Ièou n’en forio uno grondo hériteïro

              Dovont l’oouta ;

L’y beïlorio, per moun présent de noço,

              Un chostelou,

Dous bèous chivaoux ornissas et corrosso….

              Emb’ un poutou.

 

Voudrio ové d’un richas lo fourtuno,

              Ou d’omount d’haou,

Embé mun dé, fa dovola lo luna

              Dins soun fondaou ;

Desclovela lo pu lusento estello

              Deï grond molou :

T’encourouna, Morgorido, o mo bello !..

              Emb’ un poutou.

 

Jitave ensin lou souci que me monjo,

              En rvenént,

Quand sourtiguè de doriès uno gronjo,

              En me disént :

— Bouonjour !.. Et pieï gogno de vès lo draïo

              De Michèou Doux…

Oourio toumba coumo un fogouot de paillo,

              Sans moun bostou.

 

Moun cur bottiò, et, de mous uels, los oundos

              Rayount sans fi.

Plonte moun ase en so charjo de broundos

              Per lou chomi :

Et tout deschaou, trépélient los frigoulos

              Et lous bouïssoux,

L’y coure oprès : l’ottropère o los boulos

              De Ventoquioux.

 

As entendu, l’y diguère, mo pleinto

              Et moun souci ;

Quand m’oouras tua, seras-ti pu counténto ?

              Dijo-vou’ ïci.

— Oh ! moun Jonet, toun omour m’enchodéno….

              Diguè Goutou.

Et ièou olors, per souloja mo peino,

              Prene un poutou.

 

Mais d’entrement, moun ase coure, vouolo

              Coumo un perdu ;

Caou sa voun-t’és ! So courso me désouolo :

              Lou veïreï plus.

— Paoure Jonet, to peino l’eï gorido ;

              Toun osenou,

Te l’eï chonja couontro to Morgorido.

              Couontro un poutou.

 

Lioouro tres ons que Goutou es mo fenno,

Graços o Diéou,

Quand e serent o Sonto-Modoléno

              Eïlaï l’estiéou ;

O déjà més dedins nosto nisado

              Dous bèous gorçous,

Et chasque souer quand eï feni journado,

              Qué de poutous !..

Hermann de Ventadour | 00 00 0000

JAN (D’AUPILHÈIRA) E MARGARIDA (DE SANTA FE)

Largentièra

Chançon — air de Castibelza

En anent quèrre una charja de bronda,

De bòn matin,

Sonjave un pauc aus uèlhs blus de ma blonda ;

Sans vos mentir,

Auriá bailat ma vèsta de borreta,

Mon asenon,

Per un còp d’uèlh de la bèla drolleta,

Per un poton.

 

Perque sos pas lo marquís d’Aupilhèira ?

Sans mai tardar,

Ieu ne’n fariá una granda eritèira

Davant l’autar ;

Li bailariá, per mon present de nòça,

Un chastelon,

Dos bèus chivaus arnissats e carròssa…

Embe un poton.

 

Voudriá aver d’un richàs la fortuna,

O d’amondaut,

Embe mon det, far davalar la luna

Dins son fandau ;

Desclavelar la pus lusenta estèla

Dei grand molon :

Te’n coronar, Margarida, ò ma bèla !…

Embe un poton.

 

Gitave ensin lo socit que me manja,

En revenent,

Quand sortiguèt de darrièrs una granja,

En me disent :

— Bònjorn !…  E puèi ganha devèrs la dralha

De Michèu Doç…

Auriá tombat coma un fagòt de palha,

Sans mon baston.

 

Mon cur batiá, e, de mos uèlhs, las ondas

Raion sans fin.

Plante mon ase emb sa charja de brondas

Per lo chamin :

E tot deschauç, trepelhent las frigolas

E los boissós,

Li corre après : l’atrapère a las bolas

De Ventacuol.

 

As entendut, li diguère, ma plenta

E mon socit ;

Quand m’auràs tuat, seràs-ti pus contenta ?

— Dija-vo ’icí.

— Ò ! mon Janet, ton amor m’enchadena…

Diguèt Goton.

E ieu alòrs, per solatjar ma pena,

Prene un poton.

 

Mè d’entrement, mon ase corre, vòla

Coma un perdut ;

Qauu sap vont es ! Sa corsa me desòla :

Lo veirai plus.

— Paure Janet, ta pena l’ai garida ;

Ton asenon,

Te l’ai chanjat còntra ta Margarida.

Còntra un poton.

 

Li aurà tres ans que Goton es ma femna,

Graças a Dieu,

Quante serem a Santa Magdalena

Ailai l’estiu ;

A dejà mes dedins nòsta nisada

Dos bèus garçons,

E chasque soèr quand ai fenit jornada,

Que de potons !…

Hermann de Ventadour | 1870 (?)

© Denis Capian, 2011

occitan.org