Lou Gréla veï lou borbier
Un saté eï vespré, lou Gréla d’én poïnou éntre Juéso et los Ossiéous, se vaï fa borbéja veï lou borbier de l’endreï.
Différamént, lou borbier éro én mêmo témps moçou, fustier et sorolier coum’ oribavo d’ancien témps dins lous petits villogeous. Chaou diré que d’oquel témps éno barbo coustavo én soou.
Lou paoure Gréla pourtavo soubre sos espanlos tout lou faï deï troval d’éno sénmonado. Et de lossigé, sito éntra o lo cousino deï borbier s’escogasso d’en von soubré éno chodeïro qué lo faï pétéja.
— Pouodès pas bouffa, moun paoure Gréla, sou li faï « Zébo » soun vési.
— M’én parlès pas, té ! Sén hérou d’ové én « c…aousé » per pouïre nous osséta. Aoutromén sabe pas coumo forion per loïssa poousa én paou nostos chombos o maï l’aouré !…
Le Quéqué
Armagna du Père Menfouté | 1954
LO GRELAT VÈRS LO BARBIÈR
Un sabte ei vèspre, lo Grelat d’un païnon entre Juèsa e las Assions, se vai far barbejar vèrs lo barbièr de l’endreit.
Diferament, lo barbièr èra en mèma temps maçon, fustièr e sarralhièr coma arribava d’ancièn temps dins los petits vilatjons. Chau dire que d’aquel temps una barba costava un sòu.
Lo paure Grelat portava sobre sas espatlas tot lo fais dei travalh d’una setmanada. E de lassitge, sitò entrat a la cosina dei barbièr s’escagassa d’un vam sobre una chadèira que la fai petejar.
— Pòdes pas bofar, mon paure Grelat, ço li fai « Zèba » son vesin.
— Me’n parles pas, tè ! Sem erós d’aver un « c…ause » per poire nos assetar. Autrament sabe pas coma fariam per laissar pausar un pauc nòstas chambas amai l’aure !…
Le Quéqué
Armagna du Père Menfouté | 1954
© Denis Capian, 2010
occitan.org