L’ovàré Tiblo-guetto.
Ritsé dé dous miliouns ocompas bestiomén,
O soun doriè bodal, Tiblo-guetto, l’ovàré
Pretsavo soun gorsou : Té laÿssé n paou d’ordzén,
Mais lou dessipés pas…. Ey bien dédza prou ràré.
Quand oourey vira l’uel, pér moun éntéromén,
Lou cura té diro qué tsaou lous péniténs ;
Dounoro pér rosou lou répaou dé moun âmo ;
Réfuso, moun gorsou !. — Pèro, quos énténdu !
— Sé Diéou mé coundonnav o l’étérnello flamo,
Faÿré préga per iéou, sério d’ordzén perdu,
Et si vaou eÿ polaÿ dé l’immourtello glouèro,
Soun sécour eÿ dé trop, pér iéou m’en possoreÿ.
— Vaÿ bien ! Mais suppoousén enfïn lou percatouèro,
Moun pèro ? — Endo quél cas, moun gorsou, otténdreÿ.
3 Décémbré 1859.
Hermann de Ventadour | 02 12 1859
L’AVARE TIBLAGUETA
Riche de dos milions acampats bèstiament,
A son darrièr badalh, Tiblagueta, l’avare
Prechava son garçon : Te laisse un pauc d’argent,
Mè lo dessipes pas… Es bien dejà pro rare.
Quand aurai virat l’uèlh, per mon enterrament,
Lo curat te dirà que chau los penitents ;
Donarà per rason lo repaus de mon ama ;
Refusa, mon garçon !. — Pèra, quò’s entendut !
— Se Dieu me condanava a l’eternèla flama,
Faire pregar per ieu, seriá d’argent perdut,
E si vau ei palais de l’imortèla gloèra,
Son secors es de tròp, per ieu me’n passarai.
— Vai bien ! Mè supausem enfin lo percatoèra,
Mon pèra — En d’aquel cas, mon garçon, atendrai.
3 decembre 1859.
Hermann de Ventadour | 03 12 1859
© Denis Capian, 2013
occitan.org