Lou pénitén Dzè dé Boou
o lo mésso dé mèdzo-nuèt.
Eÿ vis o medzo-nuet lou famu Dzè dé Boou,
Sémblav on touniossa dïn soun hobit tout noou ;
Es paré dou dir oourio tsogu lou véyré ;
Toutés, dzusqu’oÿ cura né crébavoun dé reÿré ;
Et quaou oourio pas ri d’oquél eÿboulissa ?
Sous piéous déy coputsou sourtion coumon rounza !
Pér courdou lioourio vis sieÿ pans dé bouono couordo,
Pér hobit, vous sobè, lo bouodzo lo pu fouorto ;
Un grond cierdze olluma, pourta grousseÿromén,
Moustravo lo loÿdou dé nosté pénitén !..
Taou, qué riré sobio pas, opprénguè d’ou bien faÿré,
Surtout én énténdén oppéla Dzè : Counfraÿré !
Pourtant coumo touÿdzour grond-mésso sé diguè.
Mais o caouso dé Boou pérsono l’énténdè.
Lou suiss oÿo bèou, pér émpoousa silanso,
Ménossa fouortomén ou piqua dé so lanso,
Tout lou mound èro sourd, d’aillur tout èro gri,
Car toutés èroun plés dé bugnés ou dé vi.
Quand tout fuguè féni, countén so souérado,
Nosté sot descendio pénsén o so courbado.
Er opéno sourti qué quaoucu l’oréstè,
Li bronlè bien lo man et lou coumpliméntè ;
Los fénnos vitomén lious tsoléls opréstsèroun,
Vézoun Codet Sérou, è lious tsaÿs né moustrèroun
En porlén dé Codet, quand lièroun pérqué pa
Réssooupré pénitén oquél dzocoumorda ?
Iel qué l’escïnlo n man méno to bien lou moundé
Qué sa to bien porla — éscuza sé mé troumpé.
Mais révénén o Dzè, porlén d’el én poou maÿ,
Quand s’éngueffio surtout és pu dzénté qué laÿ.
Coumo dé los founciéous eÿ bien copablé d’uno,
Déourion li counfia los clàous dé lo tribuno !..
… | 1860
LO PENITENT JÈ DE BÒU
a la messa de mèjanuèt
Ai vist a mèjanuèt lo famús Gè de Bòu,
Semblava un toniassàs dins son abit tot nòu ;
Es pas ren d’o dire auriá chagut lo veire ;
Totes, jusca eï curat necrebavon de reire ;
E quau auriá pas rit d’aquel esbolissat ?
Sos pièus dei capuchon sortián coma un ronzat !
Per cordon li auriá vist sièis pams de bòna còrda,
Per abit, vos sabètz, la bòtja la pus fòrta ;
Un grand cièrge alumat, portat grossèirament,
Mostrava la laidor de nòste penitent !..
Tau, que rire sabiá pas, aprenguèt d’o bien faire,
Surtot en entendent apelat Gè : Confraire !
Portant coma tosjorn grand messa se diguèt.
Mè a causa de Bòu persòna l’entendèt.
Lo suïssa aiá bèu, per empausar silança,
Menaçar fòrtament o picar de sa lança,
Tot lo monde èra sord, d’alhurs tot èra grís,
Car totes èron plens de bunhets o de vin.
Quand tot fuguèt fenit, content de sa soerada,
Nòste sòt decendiá pensent a sa corbada.
Èra a pena sortit que quauqu’un l’arrestèt,
Li branlèt bien la man e lo complimentèt ;
Las femnas vitament lhos chalèlhs apreschèron,
Veson Capdèt Serron, è lhos chais ne mostrèron
En parlent de Capdèt, quand li èron perqué pas
Reçaupre penitent aquel jacomardàs ?
Iel que l’eschitla en man mena tan bien lo monde
Qua sap tan bien parlar — excusatz se me trompe.
Mè revenem a Gè, parlem d’el un pauc mai,
Quand s’enguéfia surtot es pus gente que laid.
Coma de las foncions es bien capable d’una,
Deurián li confiar las claus de la tribuna !..
Hermann de Ventadour | 1860
Denis Capian, 2011
occitan.org
AA : 1 J 207