Iéou t’ame !

Iéou t’ame o lo fouliè, mo chèro !

Sios brovouno coumo un ogniel ;

Sios un ange dessoubre terro,

Car près dé tu mé crése eï ciel.

Luen dé tu, nuet et jour souspire

Et mé trouobe bien malhéroux,

Car, o iéou, mé chaou toun sourire

Et toun régard per estré héroux !

 

T’ame maï qué tout Louïséto !

Et né sous jolous coumo un viel,

Jolous dé to boucho rougéto,

Dé tous uels blus coumo lou ciel.

Sous jolous dé toun teint d’olbâtre,

Jolous dé tous piéous tout doouras,

Dé tos pétitos dénts dé nâcre,

Jolous dé tout so qué tu as !

 

Sous joloux de to codénéto,

Suffi qué touoche toun couol blonc ;

Jolous deï riban vérd que fréto

Soubre toun coursé de quinze ons ;

Sous jolous d’oquélo ceinturo

Que saro toun corps mérveillou,

Jolous deï souliè minioturo

Que te toun pè d’ange en prisou !

 

Voudrio, quand oven uno nèblo,

Estre lou sourel pér brilla ;

Quand fàses to petito bèbo,

Estre ço que te faï sounda ;

Voudrio, quand ploures en silanço,

Te counsoula de mots bien doux ;

Voudrio empourta to souffranço

Et toï larmos en de poutous !

 

Voudrio estre lo chonsounéto

Qué chontes tout lou long deï jour ;

Ou bé lo couloumbo blonchéto

Qué te faï souspira d’omour ;

Voudrio estre tout soubre terro,

Per estre tout so qué té plaï ;

Estre to sur, estre toun frèro,

Béléou m’omorios én poou maï !

Hermann de Ventadour | 1870

IEU T’AME !

Ieu t’ame a la foliá, ma chèra !

Siás bravona coma un anhèl ;

Siás un ange dessobre tèrra,

Car près de tu me crese ei cièl.

Luènh de tu, nuèt e jorn sospire

E me tròbe bien malerós,

Car, a ieu, me chau ton sorire

E ton regard per èstre erós !

 

T’ame mai que tot Louïseta !

E ne sos jalós coma un vièlh,

Jalós de ta bocha rogeta,

De tos uèlhs blus coma lo cièl.

Sos jalós de ton tent d’albatre,

Jalós de tos pièus tot daurats,

De tas petitas dents de nacre,

Jalós de tot çò que tu as !

 

Sos jalós de ta cadeneta,

Sufís que tòche ton còl blanc ;

Jalós dei riban verd que freta

Sobre ton corset de quinze ans ;

Sos jalós d’aquela centura

que sarra ton còrs mervelhós,

Jalós dei solièr miniatura

Que ten ton pè d’ange en prison !

 

Voudriá, quand avem una nèbla,

Èstre lo sorelh per brilhar ;

Quand fases ta petita bèba,

Èstre çò que te fai sondar ;

Voudriá, quand plores en silança,

Te consolar de mòts bien doç ;

Voudriá emportar ta sofrança

E tas larmas emb de potons !

 

Voudriá èstre la chançoneta

Que chantes tot lo lòng dei jorn ;

O ben la colomba blancheta

Que te fai sospirar d’amor ;

Voudriá èstre tot sobre tèrra,

Per èstre tot çò que te plai ;

Èstre ta sur, èstre ton frèra,

Benlèu m’amariás un pauc mai !

Hermann de Ventadour | 1870 ?

© Denis Capian, 2011

occitan.org