Crounico Patoiso

N’io qué disoun que l’omour duro pas toujours : sé pouo, è ou sa caou ou tasto, mais cè que l’io de bien certen ocos que lou bravé Tobourlo li èro pas dos pu dous quand une mouscho lou picavo. S’èro morida l’iovio pas bien lountemp en d’une fennetto que per une semmono ieou l’oourio préférado per ieou que per iel. De l’emprumié fosion coumo toutès, mongiavoun din lo mêmo ossiéto — quinté maou lio quan l’an couïgio ensen ? — bévion din lou même veyré, è fosion tout un tas d’aoutros caousos qu’ès inutilé dé vous counta, è coumo suppaousé qué dévoun faïré toutés lous nouvellous morida.

Mais tout passo opar lou moouvais corotèro dé caoucu, dé monièro qué eï bou dé caouque temp lou Tobourlo l réprengué soun hobitudo dé sé mettré én coulèro per rien è per tout : lo mita d’eï jour bromavo o so fenno — ès véraï qué èro bé bien raré qué foguessioun pas l’ocouor lou souar — ton raré qué oco lious oribavo o péno dous ou très jours per mé. Lo fenno, lo paouro Finou fosio bé cè qué poudio per préné potienco, mais un jour qué soun homé li foutè douos païros d’emplastrès li tenguè plus è fichè lou can vès soun pèro, lou païré Coufignolo. Oquesté d’eïci én lo vésen éntra sé fogué counta l’histoiro é éntré din qu’une coulèro éncaro plus fouorto qu’oquelo dé soun filia.

— Lou misérablé, disio, batré mo fillo ! Mé lo poyoro !

Réfluchigué én moumen è piei oné quèré so cano, én manché dé fabrigour qu’ovio servi din lou temp per moncha uno fourcho. Prengué so fillo per lou bras gauchié, én creïdén :

— Ah ! ba mo fillo oquel butor, ébé ieou bottreï so fenno, è veyren countun féniro lou proumié.

E n’in foutè enjusco qué l’ogué essucado…

Triquetto

Le Réveil Ardéchois | 07 05 1894

CRONICA PATOASA

N’i a que dison que l’amor dura pas totjorn : se pòt, è o sap quau o tasta, mè ce que li a de bien certèn aquò’s que lo brave Taborla li èra pas das pus doç quand una moscha lo picava. S’èra maridat li aviá pas bien longtemps en d’una femneta que per una setmana ieu l’auriá preferada per ieu que per iel. De l’en prumièr fasián coma totes, manjavon dins la mèma assieta — quente mau li a quand l’am coija ensems ? — bevián dins lo mème veire, è fasián tot un tas d’autras causas qu’es inutile de vos contar, è coma supause que devon faire totes los novèlos maridats.

Mè tot passa a part lo mauvès caractèra de quauqu’un, de manièra que ei bot de quauque temps lo Taborla li reprenguèt son abituda de se metre en colèra per rien è per tot ; la mitat dei jorn bramava a sa femna — es verai que èra ben bien rare que faguèssion pas l’acòrd lo soar — tant rare que aquò lhos arribava a pena dos o tres jorns per mes. La femna, la paura Finon fasiá ben ce que podiá per prene paciença, mè un jorn que son òme li fotèt doas pairas d’emplastres li tenguèt plus è fichèt lo camp vèrs son pèra, lo paire Cofinhòla. Aqueste d’aicí en la vesent entrar se faguèt contar l’istoara e entrèt dins qu’una colèra encara plus fòrta qu’aquela de son filhat.

— Lo miserable, disiá, batre ma filha ! Me la paiarà !

Refluchiguèt un moment è puèi anèt quèrre sa cana, un manche de fabrigol qu’aviá servit dins lo temps per manchar una forcha. Prenguèt sa filha per lo braç gauchièr, en creident :

— A ! bat ma filha aquel butòr, e ben ieu batrai sa femna, è veirem quantun fenirà lo promièr.

E n’i’n fotèt enjusca que l’aguèt essucada…

Triqueta

Le Réveil Ardéchois | 07 05 1894

occitan.org