Lettro d’èn paouré bougré

Démintcho possa èi végu lo proucessiéou qué fosio lou tour dé lo glèiso, é pouvé crèiré qu’èi ogu éno poou doou diablé qué la djuèina broncordièira lèissessan toumba per terro lo pétito modouno.

Pamèn tout sé possé coumo foou, é oquo m’o roppéla moun djuèiné tèm, quan nostré cura noou fosio faïré lo prouménado motinalo dé la rougaciéou, é qué loou gorçou qu’èran dovan tchontavan : « Oquest’an i oouro dé grofiéou », é la filia per dorrier respoundian : « Maï qué la qu’uia ténan. »

Sé qué n’èmpotchavo pas qué, molgré touto l’aïgo bénito qu’oïan soména per tchomi, si, per molheur, toumbavo éno djola blantcho lo récolto èro quan mêmo bien molaouto.

Gronouli

L’ancien combattant de l’Ardèche | 31 05 1923

LETRA D’UN PAURE BOGRE

Demincha passaa ai vegut la procession que fasiá lo torn de la glèisa, e povètz creire qu’ai agut una paur dau diable que las juèinas brancardièiras laissèssan tombar per tèrra la petita madona.

Pasmens tot se passèt coma fau, e aquò m’a rapelat mon juèine temps, quand nòstre curat nos fasiá faire la promenada matinala de las rogacions, e que los garçons qu’èran davant chantavan : « Aqueste an li aurà de grafions », e las filhas per darrièr respondián : « Mai que las cuas tenan. »

Ce que n’empachava pas que, malgrè tota l’aiga benita qu’aián samenaa per chamin, si, per malèr, tombava una jalaa blancha la recòlta èra quand mèma bien malauta.

Granolin

L’ancien combattant de l’Ardèche | 31 05 1923

occitan.org