Chrounico potouéso
Lou Quéqué es pas mouort
— Lou crésia bé mouort ?
— Caou ?
— Lou Quéqué.
— O vaï, mais l’io prou témps qué soï dénts li fon pas maou ?
— Eh ! bé mais vous f…icha dédïns…
— Pas poussiblé !
— Parfaïtomén ; lou Quéqué réballo encaro pér tchoreïro… Et lo prouvo qu’és pas mouort, cos qué vueï vous tchimaro én pétit mouçel dé lettro…
Soulomén, ona mé diré : « Caou sa démpieï quouro oquélo lettro es escrito » ?
Oh ! vouï vésé bé véni et sé voulè, vouï n’en vaou counta éno brovéto…
Justomén, vous prouvoro paraplubé (lous sobén poreï qué disoun par a + b) qué n’an pouo escriéouré éno lettro dïn lous journaou o ma ressé mouort.
— o —
Escouta questo :
Ové bè. Entendu porla deï « Boër » ?
Oh ! pas quel dé veï nous aoutré, pétchaïré, qu’éro en brave gorçou coumo n’ioio dji… et qu’oourio bien fa dé pas mouri tont lèou. Mais oquel petit « puplé » dé proquinoval lei fïn foun dé l’Ofrico.
Eno. Fé qué louï « Boër » sé botion emmé lous Anglais, lou Coulounel Viboimareuil l’aï ero ona pér lious douna én petit co dé man.
Et l’aï restè, lou paouré diassi
Lous Anglais l’aï lou tuèroun. Bando dé…. Enfin.
Soulomen oc osé sobio pas bien proïci
En jour lou Mélinisto dé Lyoun disio : « Eï mouort ».
Lou lendéman disio : « Bléou séro pas mouort »
Huè jour oprès : « Qué si, on bien poou qué siaïé mouort ».
Pieï quinze jour oprès : « O questo fé lio ré o faïré, lou coulounel Viboimareuil és tout o fai mouort ».
Mais vaï té quéré : Dinqu’eno mésado lou Mélinisto dé Lyoun nous fiitchè eno lettro deï coulounel.
Et ün de mouï vési, countén coum’on pairo dé Franço, venguè mè trouba per mè dirè en fronchiman ;
— Aor y est pas mort ?
— Qui ça ? sou li foguèré iéou qué parlé en paou français quand volé, vè !
— Viboimareuil…
— Pour de quoi ?
— Pour de quoi, il a écrit une lettre. Au journal.
— Alor, sou li diguèré iéou, es pas mouort noun plus l’aoutré, folibert ?
— Quel un d autre ?
— Moussu Gambetta.
— Pour de quoi ?
— Et pour de quoi il a écrit peut-être plus de 500. Lettres et des unes qu’il y a qu’il aurait jamais dû écrire et que le journal y les a imprimé. Du temps qu’y fumait des mauves. Foutu sïmplé, qué li foguéré en li foutén soun na dédïn soun « Mélinisto ».
— Espieïo oqui tè follè qué siés :
Lettre que le colonel Viboimareuil a écrit trois jours avant sa mort.
— Toberlot !..
— o —
Eh ! bé, meinado, blèou ièou vous escrivè oquesto lettro rien qué mejouro ovon dé mouri. Mais poudé creïré qué én vouï l’escriven sous pas mouort, o ma n’eï pas gaïro eïvéjo, vè !…
Per oco n’an o touïjour lou temps dé véïré veni.
Anen, adussia. Lou co qué vé porloren en paou pu sériou qué tout oco. Parcé qué ièou coumpréné bé qu’oquesto d’eïci opouncho pas én fu.
Mefia vous dé lo rompasso et fosè péta quaoucous bouos co dé vi tchalou, couyéti ..
Lou Quéqué
La Croix de l’Ardèche | 15 02 1925
LO QUEQUET ES PAS MÒRT
— Lo cresiatz ben mòrt ?
— Quau ?
— Lo Quequet.
— Ò vai, mè li a pro temps que sas dents li fan pas mau ?
— E ! ben mè vos f…ichatz dedins…
— Pas possible !
— Parfaitament ; lo Quequet rebala encara per charrèira… E la prova qu’es pas mòrt, quò’s que vuèi vos chimara un petit morsèl de letra…
Solament, anatz me dire : « Quau sap dempuèi quora aquela letra es escrita » ?
Ò ! vos vese ben venir e se volètz, vos me’n vau contar una braveta…
Justament, vos provarà paraplubé (los sabents pareis que dison par a + b) que n’am pòt escriure una letra dins los jornaus amà rèsser mòrt.
Escotatz questa :
Avètz ben entendut parlar dels Boërs ?
Ò ! pas quel de vèrs nosautres, pechaire, qu’èra un brave garçon coma n’i aiá gis… e qu’auriá bien fat de pas morir tant lèu. Mè aquel petit puple de pr’aquí’naval ei fint fons de l’Africa.
Una fes que los Boërs se batián emme los Anglès, lo Colonèl Viboimareuil lai èra anat per lhos donar un petit còp de man.
E lai restèt, lo paure diassi.
Los Anglès lai lo tuèron. Banda de… enfin.
Solament aquò se sabiá pas bien pr’aicí.
Un jorn lo Melinista de Lion disiá : Es mòrt.
Lo lendeman disiá : Benlèu serà pas mòrt.
Uèt jorns après : Que si, an bien paur que siaie mòrt.
Puèi quinze jorn après : Aquesta fes li a ren a faire, lo colonèl Viboimareuil es tot a fè mòrt.
Mè vai te quèrre : dins qu’una mesada lo Melinista de Lion nos fichèt una letra dei colonèl.
E un de mos vesins, content coma un pèra de França, venguèt me trobar per me dire en franchimand :
— Aor y est pas mort ?
— Qui ça ? ço li faguère ieu que parle un pauc francè quand vòle, vè !
— Viboimaheuil…
— Pour de quoi ?
— Pour de quoi, il a écrit une lettre au journal.
— Alor, ço li diguère ieu, es pas mòrt non plus l’autre, falibèrt ?
— Quel un d’autre ?
— Monsur Gambetta.
— Pour de quoi ?
— E pour de quoi il a écrit peut-être plus de 500 lettres et des unes qu’il y a qu’il aurait jamais dû écrire et que le journal y les a imprimé du temps qu’y fumait des mauves. Fotut simple, que li faguère en li fotent son nas dedins son Melinista.
— Espièia aquí tè ! fòle que siás :
Lettre que le colonel Viboimareuil a écrit trois jours avant sa mort.
— Taberlòc !…
Lo Quequet
La Croix de l’Ardèche | 15 02 1925
© Denis Capian, 2013
occitan.org