Lou bou founctiounero

Escriou coumo to mèro to après o porla.

Ein d’uno réuniou d’oou counsél lou Méro fogué sooupré qué chooulio trouba dé nouvellos resourços per boucla lou budgé dé l’éxercicé qu’onavo coumeinça.

Pamein lous odministra éroun éscrosa d’eimpaou per poga toutos los déoutos de lo Guerro dé d’ovon é maï d’oprès (coumo si l’ovions pas gognado).

Mé ein counseillé dé lo gaoucho sé lévé é digué coumo oco : « Per sé proucura des nouvellos résourços, sans ré démonda os countribuablés, n’io co faïré poga ein soou dé maï los chodiéros o lo gléïso. » Ein pa li mein ojouté : « Eïton lous homés qué los fennos l’aï vont, qué per sé faïré véïré. »

Ein co doun toutés lous counseillés dé lo dréïto protestérouns qué lo Fés soulo guidavo lous homès é los fennos o ona ooux Oouficés é qué dé tout biaï, l’orgéin qué s’ocompavo o lo gléïso dévio resta oou Culté.

Peindein béléou éno miéjo hoiuro sé laï monquéroun battré.

Oquélous dé lo gaoucho résprouchavouns ein d’oquélos dé lo dréïto dé pourta tout l’orgein os Curas, é oquélous dé lo dréïto trotavoun oquélous dé la gaoucho des gaspilurs o trop poga los peinsious dos anciens coumbattants, é trop char lous founctiounéros.

O fourço dé s’éstrigousa, eïtobé lou Méro oribé o sé faïré éscouta et lur fogué oquélo prooupoousitiou : « O prépaou dé founctiounéros, vous vaou béïla moun idéïo : si ochotavouns lou bou dé lo méro Bésougno, nous procurorio des nouvellos résourços o prouvenis dé cé qué forions poga lous méstrés dé los chabros.

Et toutés lous counseillés séguérouns dé l’ovis dé Moussu lou Méro.

Lou diantré es qué chooupégué oufri éno bravo soumo o lo mèro Bésougno per lo décida o veindré soun bou.

Mé per pa gron argéin ochotéroun ein pétit éstoblou, ein lo poguéin ein paou, lo fenno d’ein choomur gordavo lou bou, é tout onavo per lou mié.

Quand vingué lo fi dé l’Estiéou é qué l’iénménérouns des chabros, nostré bou ein toutos lur berbénavo qu’aouquouon qué dingu coumprénio, mé n’ein soouté pagi.

Oco tréïné pa ! lou Méro oné trouba lo méro Bésougno é furiou li créïdé :

— Sé qu’éno meintuso, nous ové roouba, vostré bou voou paré !

Lo méro Bésougno lou léïssé bien broma, pié soulli fagué :

— Ona, ona ! Moun bou és bé bouo, mé és coumo lous aoustrés, déséimpié qués founctiounéro, voou plu ré faïré !

Lou Louoï dé Jouré

Revue de la Société des enfants et amis de Villeneuve de Berg | 1935

LO BOC FONCCIONÈRA

Escriu coma ta mèra t’a aprés a parlar.

En d’una reünion dau conselh lo Mèra faguèt saupre que chauliá trobar de novèlas ressorsas per boclar lo budget de l’exercice qu’anava començar.

Pasmens los administrats èron escrasats d’empaus per pagar totas las deutas de la Guèrra de davant e mai d’après (coma si l’aviam pas ganhada).

Mè un conselhièr de la gaucha se levèt e diguèt coma aquò : « Per se procurar de novèlas ressorsas, sans ren demandar as contribuables, n’i a qu’a faire pagar un sòu de mai las chadièras a la glèisa. Empaslimens ajotèt : « Aitant los òmes que las femnas lai van, que per se faire veire. »

Enquòdonc totes los conselhièrs de la dreita pròtestèron que la Fe sola guidava los òmes e las femnas a anar aus Aufices e que de tot biais, l’argent que s’acampava a la glèisa deviá restar au Culte. Pendent benlèu una mièja ora se lai manquèron batre.

Aquelos de la gaucha resprochavon en d’aquelos de la dreita de portar tot l’argent as Curats, e aquelos de la dreita tractavon aquelos de la gaucha de gaspilurs a tròp pagar las pensions das ancièns combatants, e tròp char los fonccionèras.

A força de s’estrigossar, aitanben lo Mèra arribèt a se faire escotar e lur faguèt aquela praupausicion : « A prepaus de fonccionèras, vos vau bailar mon idèa : si achaptàvom lo boc de la mèra Besonha, nos pròcurariá de novèlas ressorsas a provenir de ce que fariam pagar los mèstres de las chabras. »

E totes los conselhièrs seguèron de l’avís de Monsur lo Mèra.

Lo diantre es que chaupeguèt ofrir una brava soma a la mèra Besonha per la decidar a vendre son boc.

Mè per pas grand argent achaptèron un petit establon, en la paguent un pauc, la femna d’un chaumur gardava lo boc, e tot anava per lo mièlhs.

Quand venguèt la fin de l’Estiu e que li emmenèron de chabras, nòstre boc en totas lur berbenava quaucòm que dengú compreniá, mè ne’n sautèt pas gis.

Aquò trainèt pas ! lo Mèra anèt trobar la mèra Besonha e furiós li creidèt :

— Sètz qu’una mentusa, nos avètz raubat, vòstre boc vau pas ren !

La mèra Besonha lo laissèt bien bramar, puèi ço li faguèt :

— Anatz, anatz ! Mon boc es ben bòn, mè es coma los austres, desempuèi qu’es fonccionèra, vòu plus ren faire !

Lo Lòi de Joret

Revue de la Société des enfants et amis de Villeneuve de Berg | 1935

occitan.org